Voor de handige knutselaar is er met een paar onderdelen en wat materialen uit de knipselbak eenvoudig een praktisch display te realiseren dat internettijd en boodschappen kan tonen. Met een beetje moeite een parel voor in de woonkamer of keuken; met iets minder moeite een uitbreiding van de werkplaatsuitrusting of hobbykamer.

Het display dat ik in dit artikel beschrijf bestaat uit twee aan te schaffen onderdelen (drie, als je de 5 volt netvoeding meerekent) en wat restmaterialen zoals een vel A4 papier. Als je een 3D printer tot je beschikking hebt kun je die ook gebruiken. In dit project maak ik gebruik van ESPhome, een raamwerk om ESP8266 en ESP32 microcontrollers te besturen met eenvoudige configuratiebestanden en (zeer) weinig programmeerwerk, bedoeld om apparaten van afstand 'over the air' te besturen en te updaten:

• 8x32 pixel WS2812 led matrix (256 kleurenleds)
• Wemos D1 mini ESP8266 microcontroller
• 5 volt netvoeding die tenminste anderhalf ampère kan leveren
• Paar stukjes montagedraad, soldeerbout
• (optie) diffuserframe 3D printen of met stripjes visitekaartjespapier maken
• (optie) restjes MDF of foamboard voor de behuizing
• (optie) houtlijm of plakband
• (optie) stukje wit acrylglas, plexiglas of laagjes restanten verpakkingsmateriaal voor het voorpaneel

De twee belangrijkste onderdelen zijn de led matrix, die bestaat uit 256 in serie geschakelde RGB leds van het type WS2812 op een flexibel paneeltje verlijmd (ca. € 12,50), en het Wemos D1 mini microcontrollerbordje  (ca. € 2,50). De led matrix heeft drie aansluitingen: +5V, GND en een data ingang. GND en de data ingang worden met de microcontroller verbonden aan respectievelijk GND en D2/GPIO4. De +5V wordt verbonden met de 5V netvoeding. De +5V van de D1 mini wordt hier ook mee verbonden. Op deze wijze trekken de led matrix en de microcontroller los van elkaar stroom en kan de microcontroller de led matrix aansturen, zonder dat de microcontroller de volledige stroom van de leds moet 'ophoesten'.

De ESP8266 microcontroller is al sinds jaar en dag het meest praktische onderdeel om sensoren mee aan het internet te knopen: laag stroomverbruik, ingebouwde wifi en meer dan uitstekende ondersteuning van de open source community. Via de Arduino ontwikkelstack te programmeren. ESPhome, een initiatief van ontwikkelaar Otto Winter en tegenwoordig in handen van Nabu Casa, heeft daaroverheen een magische schil gelegd die het mogelijk maakt om kale ESP8266's via de webbrowser en een kabeltje te voorzien van ESPhome firmware en vanaf dan alle nieuwe functies 'over the air' te versturen. En die nieuwe functies maak je met ESPhome vanuit de browser, met YAML en wat C++ instructies en de gehele codeboom wordt voor je gegenereerd en als nieuwe firmware naar je ESP8266 ge-upload.

De led matrix bestaat uit WS2812 leds, die voorzien zijn van een seriele ingang en uitgang. De eerste led wordt aangesloten op de microcontroller en ontvangt de instructie, die bestaat uit een lednummer en een kleur. De leds geven de instructies onderling door totdat de juiste led is bereikt.

Ik gebruik in ESPhome de volgende configuratie om de led matrix aan te sturen. In het eerste deel light wordt een lichtslang gedefinieerd die bestaat uit 256 WS2812 leds die de naam led_matrix krijgt. In het tweede deel display wordt een adresseerbare lichtkrant gedefinieerd die wordt gebaseerd op de lichtslang met de naam led_matrix en die als eigenschappen 8 x 32 pixels heeft. Met de pixel_mapper worden de x en y coordinaten omgerekend naar een serieel lednummer 0-255. Het display updatet iedere 45 ms, voldoende voor vloeiende animaties en lopende teksten. Zowel light als display erven eigenschappen en methoden van ESPhome, zoals lichteffecten en het kunnen tonen van tekst en beeld:

light:
  - platform: neopixelbus
    variant: WS2812
    pin: GPIO4
    num_leds: 256
    type: GRB
    name: led_matrix
    id: led_light_32x8

display:
  - platform: addressable_light
    id: led_matrix_display
    addressable_light_id: led_light_32x8
    width: 32
    height: 8
    update_interval: 45ms
    pixel_mapper: |-
        if (y % 2 == 0) {
          return (y * 32) + x;
        }
        return (y * 32) + (31 - x);

Zelf heb ik eerst gebruik gemaakt van de led matrix, de microcontroller, een vel papier en wat plakband om het geheel wat structurele stevigheid te geven. De code hierboven definieert het display als een basis van adresseerbare leds en zorgt ervoor dat iedere pixel met een x en y coordinaat kan worden aangesproken. Dat is echter niet waar ESPhome ophoudt: het display kan beschreven worden met lijnstukken, tekst, afbeeldingen, animaties en grafieken, uiteraard in alle denkbare kleuren. Met lambda kan C++ (Arduino) worden 'gesproken':

font:
  - id: pixel_font
    file: "fonts/pixelmix.ttf"
    size: 8

time:
  - platform: sntp
    id: rtctime

display:
    ...
    lambda: |-
        it.strftime(16, 4, id(pixel_font), Color(0xFFFFFF), TextAlign::CENTER, "%H:%M", id(rtctime).now());

Nadat het geheel zich bewezen heeft wordt het tijd voor een wat steviger behuizing. Ik heb van thingiverse één van de vele 'grids' ge-3D-print en daaromheen met wat MDF restjes een doosje inelkaar gelijmd. Een laagje van (halfdoorzichtig) plastic verpakkingsmateriaal of een stukje wit perspex maakt het geheel af. De diffuser is ervoor om te zorgen dat er mooie kleuren zichtbaar worden; de grid is ervoor zodat er ondanks de diffuser onderscheidbare beeldpunten ontstaan. Note to self: als je gebruik maakt van superlijm, laat het geheel dan uitgebreid luchten voordat je het kastje sluit om het zichtbaar maken van vingerafdrukken op het perspex met de cyano-acrylaat te voorkomen.

Ik heb altijd een paar stukken MDF van 4 en 6 millimeter op voorraad: het materiaal is erg eenvoudig te verwerken met zaag en schuurpapier en verlijmt tot solide voorwerpen met de bekende witte houtlijm van Bison (bouwmarkt) of Pattex (Action). Het schuren van MDF levert wel veel stof op dus draag een stofmasker en stofzuig de werkplek na het schuren grondig. Ik heb de maten proefondervindelijk vastgesteld volgens het volgende procédé:

• Diffuser en bodem (achterkant) zelfde maat als het grid
• Lange wand 'een paar centimeter' hoog en even lang als diffuser en bodem
• Zijkanten even hoog als de lang wand en zo breed als de diffuser en bodem, plus twee keer de plaatdikte

Alles verlijmen met houtlijm, fixeren met plakband en paar uurtjes laten drogen. Met wat blokjes MDF aan de binnenkant het grid en diffuser vlak met de voorkant laten lopen en het geheel grondig schuren met een schuurblokje, korrel 120 of fijner. Met goed schuren, houtplamuur-uit-een-tube, spuitplamuur en spuitverf krijg je een mooie gladde afwerking.

ESPhome heeft prachtige voorzieningen voor het gebruik van sensorinformatie van andere bronnen, zoals Home Assistant, en ondersteunt het gebruik van True Type fonts. Met een timer blader ik om de 30 seconden tussen pagina's die de (internet-)tijd, de buitentemperatuur van het Netatmo weerstation, informatie over de afvalophaaldiensten, het weerbericht (in tekst) van het KNMI en headlines van de NOS tonen.

Een collega nam deze week afscheid van het team en na enig brainstormen kwamen we tot de conclusie dat het afscheidskado iets met 'een kaart met onze namen', 'gadget', 'irritant' en 'iets met lopen' moest zijn. Genoeg aanknopingspunten om een A4-kaart met ingebouwde ghettoblaster en "goedbedoelde adviezen van de oud-collega's" te knutselen.

Collega Klaas nam het kaart-deel voor z'n rekening, iedereen kwam met een opname van wat goedbedoelde adviezen en ik heb het technische deel opgepakt: een Raspberry Pi Zero en een Pimoroni Speaker pHAT.

Van de audioboodschappen heb ik een stuk of 50 verschillende .wav bestanden gemaakt en die met scp naar de Raspberry Pi geupload. Het resultaat was een directory met allemaal verschillende .wav bestanden.

De Speaker pHAT komt met een handige one-line installer van Pimoroni, die ervoor zorgt dat de benodigde software wordt geïnstalleerd en dat de SPI-aansturing, waarmee de Speaker pHAT werkt, wordt ingesteld:

curl -sS https://get.pimoroni.com/speakerphat | bash

De aangemaakte Pimoroni directory kun je gelijk weggooien: het enige bruikbare is een grappig audiobestand test.wav. Een .wav afspelen gaat met het geïnstalleerde programma aplay. Om een willekeurige .wav uit een directory af te spelen combineer ik de linux commando's ls en shuf:

aplay -N "$(ls /home/pi/wavs/*.wav | shuf -n1)"

Ik laat het commando iedere minuut uitvoeren door een regel in de crontab.

De Speaker pHAT maakt een wat ielig geluid. Zodra je het geheel in foamboard monteert echter, verandert dat als bij klokslag: het geluid wordt voller en luider. Achteraf gezien had ik het kleine luidsprekertje niet alleen vast moeten schroeven, maar ook met iets van kit moeten vastlijmen; dan was het geluid nog indrukwekkender geweest.

Met de komst van de WS2812 individueel-adresseerbare RGB leds ontstaat de mogelijkheid om displays te maken in elk gewenst formaat. Op dit moment zijn displaymodules te koop met afmetingen 2x2, 4x4 en 8x8 WS2812 leds met afmetingen van 15x15mm, 30x30mm en 71x71mm die onderling kunnen worden doorgelust om een groter geheel te maken. De leds hebben een individueel volgnummer, genummerd 1 tot aantal modules x aantal leds per module.

In de afbeelding hierboven zijn 8 WS2812-ledmodules van 8x8 leds aaneengeschakeld tot een groter display. De led linksboven in de eerste module heeft nummer 1, de led linksboven in de tweede module heeft 65, enzovoorts. Het omrekenen van een  coördinatenpaar (x, y) naar een led-volgnummer gaat als volgt:

1
2
3
4
5
6
7

function toLineair(x, y)
  boardNumber = math.floor((y - 1) / boardHeight) * boardsWide + math.floor((x - 1) / boardWidth)
  boardX = x - math.floor((x - 1) / boardWidth) * boardWidth
  boardY = y - math.floor((y - 1) / boardHeight) * boardHeight
  linPos = boardNumber * ledsPerBoard + (boardY - 1) * boardHeight + boardX
  return linPos
end

De programma's en documentatie zijn te vinden op GitHub: https://github.com/rudiniemeijer/NodeMCU-Lua-WS2812-matrix-displays

Vroeger maakten we rookbommen met sterretjes in een PVC pijp. Zelf heb ik dat al jaren niet meer gedaan, maar met de kinderen zo groot dat ze wel in zijn voor een eindejaars-verzetje, heb ik me er afgelopen week maar eens in verdiept. Een ideale rookbom produceert een ontzettende hoeveelheid ondoorzichtige rook, zonder al te veel geur en bij voorkeur zonder al te veel schadelijke stoffen.

Hieronder enkele recepten voor een mooie rookbom, waarbij eigenlijk alleen het produceren van rook met droogijs aan alle eisen voldoet:

• Pingpong-balletje in aluminiumfolie: bij de verbranding van het balletje ontstaat veel rook. Brand enkele seconden. Eenvoudige voorbereiding: pingpong balletje in aluminiumfolie draaien, met een potlood een rookkanaal maken en met een aansteker het geheel verwarmen
• Kaliumnitraat, suiker en kaarsvet: de kaliumnitraat-suikermix brandt gemakkelijk en levert veel rook op. Met kaarsvet als versneller gemakkelijker verbranding en meer rook. Naast kaliumnitraat is een lont nodig. Kaliumnitraat wordt ook wel (kalie)salpeter genoemd en heet in het Engels potassium nitrate. Rookbommen maken van potassium nitrate is in Amerika een populaire bezigheid. Ook vaste raketbrandstof maak je van dezelfde ingrediënten. De bereiding kan op verschillende manieren: droog mixen en met een sterretje verpakken; mixen en oplossen in gesmolten kaarsvet: lont of sterretje erin; mixen en smelten boven een laag vuur: lont of sterretje erin
• Ik weet nog niet helemaal hoe je hier rook mee kunt ontwikkelen, maar het genereren van het uiterst brandbare (en explosieve) waterstofgas moet toch ook kunnen leiden tot enorme hoeveelheden rook-zonder-vuur
• Sterretjes en PVC buis: door de hitte van de verbranding van de sterretjes verbrandt het PVC ook en ontstaat een stinkende, dichte rook. De consensus is wel om de metalen delen van de sterretjes alvast te verwijderen, bijvoorbeeld met een combinatietang
• Droogijs: de vaste variant van de prik in je frisdrank produceert een grote hoeveelheid onschadelijke witte rook, die geurloos is en volledig veilig kan worden opgeroepen. Droogijs wordt niet echt als product geadverteerd, maar is via het internet goed verkrijgbaar

Bij het maken van het lijstje voor de kerstvakantie (bij ons is dat het 'wat gaan we allemaal doen' lijstje) kwamen de woorden 'knutselen' en 'maken' vaak voor. En omdat de wens van een grotere werkbank in de werkplaats in de kelder al langer bestond, is er op het lijstje een project toegevoegd: een steigerhouten werkbank.

Omdat de kelder vrij groot is en we altijd wel tien verschillende 'knutsel en maak' projectjes tegelijk hebben lopen, moest die nieuwe werkbank maar lekker groot worden. 4 meter leek een mooie lengte en 60 centimeter een mooie diepte. Op verschillende plaatsen wordt gereedschap zoals een bankschroef en boormachine bevestigd. En natuurlijk heel veel werkruimte.

Het te gebruiken materiaal bestaat uit steigerplanken, die hebben afmetingen van 250 x 20 centimeter, bij een dikte van 32 millimeter. Een in vier stroken gezaagde steigerplank doet dienst als rand en houdt de planken bijeen. Een frame van steigerpalen (diameter 44 millimeter) maakt het geheel af. Ik ga gebruik maken van RVS schroeven, een stuk of 60.

Horbach heeft in het weekend weer een goede klant aan ons.

Mijn DJI Phantom 2 heeft een heuse navigatie- en besturingscomputer aan boord, die gebruikmaakt van gyroscoop, GPS, batterijspanning en instructies van de afstandsbediening om vier motoren aan te sturen. Deze navigatiecomputer, de Naza-M, heeft informatie over de positie en bewegingen van de quadcopter. Informatie die je als gezagvoerder eigenlijk bij de hand wilt hebben: het maakt het vliegen veiliger en doeltreffender als je weet waar de neus van de quadcopter heen wijst, en hoeveel batterijlading er nog resteert.

DJI heeft voorzien in deze behoefte met een kleine uitbreidingsmodule waarmee de informatie van de navigatiecomputer aan een videoverbinding kan worden toegevoegd: de DJI iOSD mini. Deze kleine module wordt middels een CAN-bus met de navigatiecomputer verbonden. Alleen de bedrading voor de videoverbinding vereist nog wat knutselwerk. Er is in de DJI Phantom 2 net voldoende ruimte naast de navigatiecomputer om de OSD module, met wat dubbelzijdige tape, permanent een handige plaats te geven. In de afbeelding hieronder is links de kleine zwarte OSD module te zien en rechts de oranje navigatiecomputer.

De iOSD mini levert de volgende informatie op:

• Accuspanning van de Phantom 2 in volt en percentage bedrijfsduur
• Vertikale afstand tot de thuispositie in meters
• Horizontale afstand tot de thuispositie in meters
• Vluchtmodus (GPS, ATT, Manual)
• Autopilot modus (Fail Safe, Ground Station, Go Home)
• Pitch hellingshoek (neus omhoog of omlaag)
• Roll kantelingshoek
• Horizontale snelheid in meters per seconde
• Aantal ontvangende GPS satellieten
• Richting van de neus ten opzichte van de thuispositie
• Vertikale luchtsnelheid
• Kunstmatige horizon
• Kompas status

Gisteravond een ontwerp gemaakt voor een 'branding decal' voor de koffer voor mijn DJI Phantom 2. Best stoer geworden al zeg ik het zelf. Het ontwerp bevat het DJI logo in vector formaat (aan de hand van een plaatje van de DJI website gemaakt met Adobe Illustrator), de 'flight status LED indicators' (in Adobe InDesign) en aanwijzingen voor het uitvoeren van de kompas calibratie. Ik kon het precieze, door DJI gebruikte lettertype niet vinden, dus toen maar een benadering gebruikt. Ik ben uitgekomen op 'The Sans', een op Helvetica en Arial gelijkend lettertype waarvan de onderkastletters klein uitvallen.

Het ontwerp is 29,0 x 14,4 cm groot, precies de juiste afmetingen voor de goedkope koffer die veel mensen gebruiken voor hun Phantom. Ik laat het afdrukken op zelfklevend vinyl en schoonsnijden bij Copy Systems.

Ik speel al geruime tijd met het idee om een apparaat te ontwikkelen dat als een soort verticale plotter in staat is met een whiteboard-marker op een whiteboard te tekenen. Ik stel me voor dat je een paar zuignappen of magneten in de linker- en rechterbovenhoek plaatst en dat daartussen aan bijvoorbeeld vissnoer een constructie hangt waaraan een whiteboard-marker is bevestigd. Door het verlengen ('afklossen') en verkorten ('oprollen') van het vissnoer moet het mogelijk zijn de whiteboard-marker op een bepaalde plek op het whiteboard te navigeren.

(conceptuele afbeelding hier)

Voor de whiteboardplotter denk ik de volgende onderdelen te gaan gebruiken:

• 3D geprinte montagebeugel voor twee stappenmotoren die op de bovenrand van een whiteboard gemonteerd kan worden
• Twee 3D geprinte poelies voor de stappenmotoren waarop het vissnoer wordt gewikkeld
• Twee 3D geprinte klosjes waarover het vissnoer in de hoeken gaat lopen
• Een 3D geprinte 'gondel' voor een servo, printplaat, batterij, ontvanger en whiteboard-marker
• 9g servo
• Printplaat met ATtiny, RF ontvanger en batterij
• RF ontvanger
• Eibot-board voor de aansturing van de stappenmotoren
• Twee stappenmotoren
• Vissnoer
• Een whiteboard van voldoende afmetingen (bijvoorbeeld 1 x 1 meter)

[Read this article and all following information about the restoration of this robotic arm in English]

De ORT Robotic Arm van Concorde Robotique in Cardiff werd in 1987 geproduceerd in Engeland. Ik kwam er eentje tegen op Marktplaats voor weinig en kon de verleiding niet weerstaan. De robot arm is in prima staat, de grijper ziet er wat ongeordend uit maar dat lijkt me oplosbaar. Alle andere assen draaien soepel. De robot arm kwam met een 12 V voeding en een 10-aderige flatcable. De aansturing kon nog wel eens een klusje worden. Over Concorde Robotique kan ik helemaal geen informatie vinden.

Deze blauwe robot arm heeft aan de binnenkant een printplaat van Colne Robotics en heeft onder de verflaag een oranjerode kleur. Misschien een grondlaag, maar mogelijk betreft het hier een overgespoten robot arm van het type Armdroid van Colne Robotics. Over Colne Robotics is heel veel informatie op het internet beschikbaar en de Armdroid robot armen van dit bedrijf lijken sprekend op deze blauwe, zij het dat ze oranjerood van kleur zijn.

Het elektrische deel van de robot arm bestaat uit zes uit de kluiten gewassen stappenmotoren, die op een printplaat zijn aangesloten, waarop zo op het eerste gezicht alleen enkele logische IC's en een paar motordrivers zijn gemonteerd. Er is geen CPU en daarom zal de logische aansturing van buitenaf moeten komen, via de 10-aderige kabel. De printplaat bevat 15 verschillende IC's, waarvan de meest voorkomende productiedatum week 3 in 1987 is. Hiernaast zijn er nog 5 lege IC-voeten.

Ik lees in het ETI magazine uit 1981, waar deze robot arm voor het eerst werd geïntroduceerd, dat er over de 10-aderige kabel zowel schakelaars kunnen worden ingelezen, als de zes stappenmotoren worden aangestuurd. Nu bevat deze ORT robot arm geen schakelaars, maar voor het bufferen van schakelaars zullen de lege IC-voeten voor zijn. Misschien valt er nog iets uit te breiden.

De aansturing van de stappenmotoren is heel low level: de signalen op de 10-aderige kabel bevatten 3 bits voor de selectie van een stappenmotor, 4 bits die gebruikt worden om de stappenmotor te laten draaien, een enable (of richting) bit en 2 voedingslijnen. Op basis van de beschikbare informatie heb ik de volgende schematische weergave opgesteld.

Om deze robot arm met bijvoorbeeld een Arduino of Raspberry Pi te besturen zal er een vertaling moeten plaatsvinden van één of andere vorm van commando (zoals 'beweeg pols drie stappen omhoog' of 'beweeg pols naar positie x') naar de low level besturing van de stappenmotoren ('activeer spoel A en spoel B van motor 1'). Ik denk dat ik de commandostructuur leen van de CS-113, die hiervoor prima documentatie heeft. De Arduino moet dan de vertaling doen. Als ik dat eenmaal aan de praat heb, kan ik de Arduino uitbreiden met een toetsenbord of joystick.

• Richard Morris is een Armdroid van Colne Robotics aan het restaureren
• Technische handleiding van de Colne Robotics Armdroid robot arm
• Constructietekeningen van de Armdroid
• Lab-Volt Armdroid 1000 informatieblad
• Alex Zivanovic heeft een resourcepagina
• Armdroid in september 1981 ETI Magazine (PDF)
• Dan Kohn is met een Armdroid 1000 bezig
• Lab-Volt robot armen doen een balletuitvoering met een balletje (video)
• William gebruikt een Arduino Mega om motors te testen

Mijn 3D printer bestaat in grote lijnen uit een door Bart Dring ontworpen mechanisch platform opgebouwd uit Makerslide, een Sanguinololu besturingscomputer, een QU-BD extruder en een Prusa hotbed. De software is van Repetier, zowel de firmware als de Mac OS X host. Repetier gebruikt Slic3r om 2D-laagjes te maken en de firmware van Repetier werkt alleen met Arduino IDE versie 23. Ik print met 1,75 mm ABS dat door een 0,35 mm spuitmondje wordt geperst.

Na een paar weken (er gaat behoorlijk wat tijd zitten in het tussentijds bestellen van ontbrekende onderdelen) zit mijn 3D printer dan in elkaar. Even snel iets '3D printen' is er dan echter nog niet bij, want er moet eerst ingeregeld worden. Hieronder enkele problemen die ik heb opgelost en aanpassingen die ik heb gedaan.

Praktische problemen

• De stappenmotoren die de X, Y en Z verplaatsing voor hun rekening nemen zijn tot behoorlijk wat in staat, met een bijbehorende stroomopname. De stappenmotoraansturing moet op maximale stroomafgifte worden ingeregeld. De aansturing wordt flink heet bij grotere stromen en schakelt uit bij te hoge temperaturen. Een te lage stroom zorgt echter voor 'bokken' van de stappenmotoren. De acceleratie en maximale snelheid van de stappenmotoren is hierbij een bepalende factor. De precieze inregeling heeft wat hoofdbrekens gekost.
• Het bouwplatform moet op een 50 honderdsten van een milimeter op alle X en Y-coordinaten een evengrote afstand tot de extruder hebben. Die instelling (met een stukje papier tussen de extruder en de glasplaat geklemd) heeft me wat hoofdbrekens gekost.
• De door mij gebruikte QU-BD extruder is relatief goedkoop (een kleine 40 euro), maar doet het eigenlijk vanaf fabriek niet goed: het gebruikte tandwiel om de ABS-draad door te voeren is verkeerd geconstrueerd en glijdt ook nog eens op de ronde as van de stappenmotor. Ik heb dit tijdelijk opgelost door de tandwiel verkeerdom te monteren en een vlak punt met de Dremel op de as van de stappenmotor in te slijpen. Toch is de doorvoer onbetrouwbaar, loopt vaak vast en levert niet een voorspelbare hoeveelheid ABS op. Na een week vervangen door een 'MK7 tandwiel'. De doorvoer is nu volledig betrouwbaar en voorspelbaar.
• De temperatuurinstellingen voor het werken met ABS op deze specifieke printer zijn ongedocumenteerd. ABS is er in veel soorten en maten en de toe te passen temperaturen verschillen. Ik heb nu een profiel per kleur en type ABS ('Perry Green 1.75 mm'), waarbij de temperaturen van de spuitinrichting en het bouwplatform maar ook de correctiefactor van de doorvoersnelheid is opgegeven.
• 'Plakken' op het bouwplatform blijft met heel kleine voorwerpen (maar ook bijvoorbeeld de eerste opzet van schroefgaten) een probleem. De glazen plaat moet perfect schoon zijn, de temperatuur goed en de instellingen voor de doorvoer nauwkeurig genoeg ingesteld. Meestal gaat het nu goed, maar soms zie je bij de eerste laag al dat het ABS is verschoven en dan is het beter om de printopdracht af te breken en het opnieuw te proberen.
• 'Kromtrekken' is een ander probleem waar ik nog een oplossing voor moet vinden. Grotere vlakken met scherpe hoeken hebben de neiging om een beetje te gaan omkrullen. Dat resulteert er vaak in dat het voorwerp door de printkop wordt geraakt en dan loskomt van het bouwplatform. De oplossing zou zijn, om hulpmateriaal rondom zo'n scherpe hoek te printen.

Instellingen en aanpassingen

De 3D printer doet het nu goed en ik heb er diverse kleine en grote voorwerpen mee geconstrueerd. Het printen duurt lang en er zijn veel dingen die mis kunnen gaan in het proces van gesmolten plastic in tientallen nauwkeurige 0,2mm laagjes op een verwarmde bouwplaat aanbrengen. Dat ligt voor het grootste deel aan het procédé en in veel mindere mate aan deze specifieke printer. Maar toch heb ik een te doen lijstje om het printen te verbeteren of te vergemakkelijken:

• Nieuwe Z-as draadeinden met hoge nauwkeurigheid
• Bouwplaat opnieuw parallel ten opzichte van de spuitgietinrichting te plaatsen
• Stellen van het bouwplatform: er zit iets speling in de tandriem en het platform heeft zelf iets speelruimte
• Geleiding van de ABS-draad: ik heb op dit moment nog geen voorziening, anders dan een stuk draad losknippen en er maar het beste van hopen, om de kilospoel met ABS automatisch te laten afrollen gedurende het printen

• Bart Dring's Buildlog
• Automation Technology's Ord Bot Hadron kit
• QU-BD's MBE Extruder V9
• MK7 tandwiel voor MBE Extruder